Παρευρισκόμενοι 2 χρόνια μετά την “κλιμάκωση¨ της προσφυγικής κρίσης, είναι κοινή παρατήρηση, μια φαινομενική μείωση των προσφυγικών ροών και αποκλιμάκωση του φαινομένου. Κατά πόσο όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής ; Μάλλον, αυτή η παραδοχή αποτελεί την εξιδανικευμένη εικόνα που επιθυμεί η κυρίαρχη τάξη να πλασάρει πάνω στο ζήτημα, ενώ απεναντίας, η κατάσταση βρίσκεται απλά σε μια σταθερότητα στα πλαίσια πάντα των πολιτικών της χειρισμών.
Στη διαπίστωση αυτή μπορεί κανείς εύκολα να οδηγηθεί, αν αναλογιστεί, το στοίβαγμα των προσφύγων κάτω από άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το συνεχές κυνήγι τους από τους φασίστες,καθώς και την Frontex και το κομπρεμί της με ΕΕ και ΝΑΤΟ και το μεγαλειώδες της έργο στα ευρωπαϊκά σύνορα βυθίζοντας καθημερινά τις βάρκες των προσφύγων στη Μεσόγειο.
Την ίδια στιγμή που τα κροκοδείλια δάκρυα της Τρέμη, και του λοιπού δημοσιογραφικού βόθρου που εκείνη εκπροσωπεί, στέρεψαν, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και σε συνεχώς μεγαλύτερη έκταση. Αυτό καταμαρτυρούν μια σειρά γεγονότα, από τις καθημερινές συμπλοκές μέχρι τις δηλώσεις Τραμπ τύπου : “δε θυμάμαι ποια χώρα βομβάρδισα”. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, λίγους μόλις μήνες μετά την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ, η “πετυχημένη συνταγή” για την ισοπέδωση της Μέσης Ανατολής, με πρόσχημα την σταυροφορία κατά των τρομοκρατών του ISIS, συνεχίζεται με τεταμένους ρυθμούς, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν με την μεγαλύτερη μη-πυρηνική βόμβα που έχει ποτέ δει η ανθρωπότητα.
Με όρους διαχειριστή, στην υπόθεση αυτή εμπλέκεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ συνεχώς παρουσιάζεται φορώντας το φιλειρηνικό της προσωπείο, στην πράξη στηρίζει όσο κανείς άλλος το οικοδομούμενο πολεμικό σκηνικό της ανατολικής μεσογείου. Αυτό το προσωπείο αποτινάζει με την πρώτη ευκαιρία, στεγάζοντας τα ΝΑΤΟικά ορμητήρια και αυξάνοντας συνεχώς τις μιλιταριστικές τις δαπάνες. Αυτό με περίσσιο θράσος δεν διστάζουν να επιβεβαιώσουν, καθώς καθημερινά οι γνωστοί άγνωστοι έμποροι όπλων, με κέρδη δισεκατομμυρίων, (Χαρακτηριστικό της επιρροής τους είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που διαχειρίζονται στην ΕΕ, με τις 4 από τις 10 χώρες με τις μεγαλύτερες, ποσοστιαία, μιλιταριστικές δαπάνες να ανήκουν στην ΕΕ) προσφέρουν τα συλλυπητήρια τους στα θύματα του πολέμου, που οι ίδιοι δημιούργησαν στο βωμό του κέρδους των βιομηχανιών τους και της ανάκαμψης της οικονομίας. Ταυτόχρονα με αυτά το πολιτικό σκηνικό ξεκινά να μυρίζει μπαρούτι κάθε μέρα και περισσότερο σε Ουκρανία και Τουρκία, πάντα με τις πλάτες της ΕΕ.
Έτσι λοιπόν, σήμερα όσο ποτέ ήρθε η ώρα να αγχωνόμαστε για την μελλοντική κατάσταση. Και αυτό φυσικά όχι γιατί χάνεται η άλλοτε σχεδόν εξασφαλισμένη μελλοντική εργασιακή προοπτική, αλλά γιατί ακριβώς διεθνώς το πολεμικό σκηνικό διευρύνεται “κάτω από τα τραπέζια¨ και η ανασφάλεια που βιώνουμε δεν εντάσσεται απλά στα πλαίσια του ρεύματος επιβιωτισμού που εξαπλώνεται με την κρίση, αλλά και στο κατά πόσο πλέον θεωρείται δεδομένη η ειρήνη στην χώρα μας.
Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το σκηνικό ρευστότητας και ανασφάλειας, ευδοκιμούν η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία στις πλατιές λαϊκές μάζες και συνειδήσεις. Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που πίσω από την κουρτίνα ξεπροβάλει το τέρας του φασισμού, που τρέφεται μέσα από την κοινωνική αναταραχή και την σήψη της οικονομίας και την κατάρρευση της φαινομενικής πολιτικής ομαλότητας. Απόδειξη της ύπαρξης και ανάπτυξης αυτού του φαινομένου αποτελεί η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά, βλέποντας τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά από την Ουγγαρία, την Ιταλία και την Αγγλία, έως και την Αυστρία και την Γαλλία, όπου τα ακροδεξιά μορφώματα διεκδικούν πλέον, με την ανοχή και την νομιμοποίηση του συστήματος που τα θρέφει, την άνοδο στην εξουσία. Το φαινόμενο αυτό συνεπώς, κάθε άλλο παρά τυχαία σειρά γεγονότων μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι, και χρήζει ανάλυσης η ανάπτυξη του.
Σε άμεση σύνδεση λοιπόν με τα παραπάνω ανοίγει η κουβέντα για τις ρίζες της ακροδεξιάς και τις κοινωνικές συνθήκες από τις οποίες ενισχύεται. Αναλυτικά, η παγκόσμια οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, και η φανέρωση των αδιεξόδων του υφιστάμενου συστήματος, έχουν σπείρει στα λαϊκά στρώματα την απογοήτευση και την παραίτηση, καθιστώντας τον αγώνα για επιβίωση ως σύγχρονη καθημερινότητα. Στο πλαίσιο αυτό η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης από τον κόσμο, πολλές φορές τον οδηγεί ακριβώς στην ακροδεξιά, και το “αντισυστημικό” της προσωπείο, που έρχεται να καλύψει την αγανάκτηση που τον διέπει, αλλά και να “τιμωρήσει” τις λανθασμένες πολιτικές πρακτικές που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη. Ακριβώς λοιπόν αυτό τον ρόλο καλείται να παίξει στο εκάστοτε πολιτικό σκηνικό η ακροδεξιά διαχρονικά, υιοθετώντας δηλαδή τα αντισυστημικά αντανακλαστικά του κόσμου και ακολούθως δημιουργώντας αναχώματα για το κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, για την υπεράσπιση στην ουσία αυτού από τις ανατρεπτικές κινηματικές διαδικασίες, διοχετεύοντας και αναθέτοντας στις πλάτες της τον αναβρασμό των μαζών.
Για να έρθουμε λοιπόν και σε πιο κοντινά και γνώριμα παραδείγματα, οι πρακτικές αυτές των ακροδεξιών ρευμάτων στην Ελλάδα επαληθεύουν οφθαλμοφανώς τον ρόλο τους όπως περιγράφει παραπάνω. Πρώτα, η Χούντα, που έθεσε την βάση της πραξικοπηματικής της εξουσίας στην υπεράσπιση της χώρας από την κομμουνιστική απειλή, λειτούργησε κατασταλτικά στην πρόοδο της κοινωνίας και κατέστειλε με αισχρό τρόπο τις ελευθερίες του λαού. Παρά την κεκαλυμμένη αντισυστιμική της ιδεολογία, συνέχισε και προώθησε την καπιταλιστική ανάπτυξη και το ρίζωμα των αστικών συμφερόντων στην Ελλάδα, με την ταυτόχρονη εξαθλίωση του μέσου τρόπου και ποιότητας ζωής.
Πιο σύγχρονο παράδειγμα με βαθιές κοινωνικές ρίζες είναι αυτό της Χρυσής αυγής. Είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό κόμμα που εφαρμόζει μια τέτοιου τύπου πρακτική, με πολύ πιο ακραίες πρακτικές από ότι τα περισσότερα φασιστικά κινήματα πανευρωπαϊκά. Με έντονο “αντισυστημικό” και “αντιμνημονιακό” λόγο, απευθύνεται στο πολύ πλατύ κοινωνικό στρώμα που πλήττεται οικονομικά στον καιρό της λιτότητας, ενώ ταυτόχρονα, δεν αντιπαρατίθεται στην πράξη με την αστική πολιτική και είναι σκληρά δικτυωμένο στα αστικά και μεγαλοαστικά στρώματα(βλ. Μώραλης και τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου στον Πειραιά, που δουλεύουν για τις μεγάλες επιχειρήσεις της περιοχής). Τα ίδια λοιπόν άτομα τα οποία “παλεύουν” για τα “συμφέροντα του κόσμου”, στην πράξη αντιτίθενται με τα συμφέροντα του και τις διεκδικήσεις τους και αποτελούν ακριβώς αναχώματα του αστικού κράτους που απομυζεί και εκμεταλλεύεται καθημερινά την δουλειά και τον κόπο εκείνων. Επιπλέον η ρατσιστική τους πρακτική φανερώνει ακριβώς εκείνη την λογική τους για το ποια ρεύματα εκπροσωπούν, στην βάση ότι ενώ αγωνίζονται για τα εργατικά συμφέροντα, ταυτόχρονα κυνηγούν και καταστέλλουν το κομμάτι των προσφύγων (βλ. Ξυλοδαρμοί στον Άγιο Παντελεήμονα και την Σαλαμίνα, αλλά και ευρύτερα την ρητορεία τους περί των “τοξικών προσφυγικών ροών” από την Συρία) παρόλο που αποτελούν στην πράξη, όπως και εμείς, εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας και μάλιστα σε πολύ πιο σκληρό βαθμό.
Απέναντι λοιπόν σε αυτό το σκηνικό, η παθητική μας στάση, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να δίνει στην σαπίλα αυτή περιθώρια ανάπτυξης. Είναι άμεσο χρέος μας, η δημιουργία των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΧΩΜΑΤΩΝ απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που “κρυφά” υπονομεύουν το μέλλον μας. Έτσι και σήμερα στις σχολές μας όπου μετά από χρόνια ξαναξεκινούν να οργανώνονται αυτές οι λογικές, με την εμφάνιση ακροδεξιών παρατάξεων στις σχολές, όπως το Ορθόδοξο Μέτωπο Πολυτεχνείου στο ΕΜΠ και η Πατριωτική Κίνηση στα ΤΕΙ Αθήνας, ας μην μένουμε αμέτοχοι, και ας μην επιτρέψουμε το ρεύμα αυτό στην κοινωνία να αναπτύσσεται και να απλώνει τις ρίζες του. Ήρθε πια ο καιρός να βρωντοφωνάξουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου