Από την αρχή της χρονιάς η αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών (Π.Σ.) αποτέλεσε ζήτημα το οποίο απασχόλησε κάθε φοιτητή της σχολής μας. Από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε ενάντια στις αλλαγές αυτές γιατί είναι φανερό ότι κινούνται σε κατεύθυνση διάσπασης του ενιαίου πενταετούς κύκλου σπουδών με το κατέβασμα τεχνολογικών μαθημάτων στα μικρότερα εξάμηνα, μείωση μαθημάτων θεωρητικού υποβάθρου και σύμπτυξη υλών διαμορφώνοντας ένα στοιχειώδη κορμό γνώσεων στα τρία πρώτα έτη και βαθύτερη εξειδίκευση σε ένα περιορισμένο κομμάτι του γνωστικού αντικειμένου στα επόμενα. Ουσιαστικά, οι αλλαγές εναρμονίζονται πλήρως με τις ανάγκες της αγοράς σε μηχανικούς πλήρως εξειδικευμένους και αναλώσιμους οι οποίοι θα εργάζονται για 1-2 χρόνια πάνω σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του αντικειμένου του Πολ.Μηχ και, ύστερα, όταν οι ανάγκες θα αλλάζουν, μη έχοντας το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο και τα κριτήρια σκέψης ενός μηχανικού,θα πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων και στη συνέχεια για να έχουν πάλι την δυνατότητα να εργαστούν θα πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία της συνεχούς επανακατάρτισης (παρακολούθηση σεμιναρίων επί πληρωμή,απόκτηση δεξιοτήτων). Επειδή, καταλάβαμε, από την πρώτη στιγμή ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές έρχονται σε σύγκρουση με τις ανάγκες μας ως φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι αντιταχθήκαμε στην αλλαγή του προγράμματος σπουδών σε αυτή την αντιδραστική κατεύθυνση.
Από την πλευρά μας ως Αν.Αρ.Πα-Ε.Α.Α.Κ ήταν –και είναι- εξαιρετικά σημαντικό ο Σύλλογος να μη σταθεί μόνο σε μια στείρα άρνηση ,αλλά να μπουν στην κουβέντα τα κριτήρια βάσει των οποίων θέλουμε να σπουδάζουμε. Να συζητήσουμε το πως θα λαμβάνουμε μια γνώση που θα είναι ταγμένη στις ανάγκες τις κοινωνίας και όχι της αγοράς Να γίνει τελικά κατανοητό πως πρέπει να έχουμε τον τελευταίο λόγο για τις σπουδές μας αφού θα είμαστε και αυτοί στους οποίους θα έρθει να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα σπουδών.
Προχωρήσαμε λοιπόν σε μία σειρά γενικών συνελεύσεων με αγωνιστικές αποφάσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας και εν τέλει κατάληψη της σχολής, βλέποντας την ανένδοτη στάση της κοσμητείας.
Η κατάληψη αποτέλεσε ένα ζωντανό κύτταρο με τους φοιτητές να συνεδριάζουν συζητώντας σε τακτική βάση πάνω στο ζήτημα του προγράμματος, γεγονός που οδήγησε στην εξειδίκευση των κριτηρίων που είχαν από την πρώτη κιόλας συνέλευση τεθεί από τον σύλλογο μέσω του αγωνιστικού πλαισίου. Μέσω αυτών των διαδικασιών ο σύλλογος κατέληξε λοιπόν σε ένα σύνολο αιτημάτων τόσο σχετικά με τους όρους φοίτησης όσο και σε σχέση με το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών , γεγονός το οποίο αποτελεί και απάντηση στην κοσμητεία που διαλαλούσε ότι δεν έχουμε πρόταση (!). Επιπλέον ο αγώνας αυτός φανέρωσε τις τεράστιες δυνατότητες που έχουμε όταν επιλέγουμε τη συλλογική πάλη και έδωσε μια άλλη πνοή στο σύλλογο μας βγάζοντάς τον από την αδράνεια του τελευταίου διαστήματος.
Όλο αυτόν τον αγώνα στον οποίο ενεπλάκη και κινητοποιήθηκε μεγάλο κομμάτι του συλλόγου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επέλεξε να τον υπονομεύσει,(παλιά της τέχνη κόσκινο φυσικά) αφού δεν σεβάστηκε ότι ο σύλλογος έδωσε χρόνο και δυνάμεις για την επεξεργασία του προγράμματος σπουδών και την διαμόρφωση κριτηρίων, ενεργοποιώντας τον μηχανισμό της και βάζοντας τον κόσμο στο ψευδοδίλλημα ''κατάληψη- αντικατάληψη'' παραγνωρίζοντας την πολιτική ουσία της κουβέντας.
Επιπλέον, η αντιπαραθετική πρόταση που κατέθεσε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε σχέση με τις προηγούμενες διεργασίες του συλλόγου -η οποία αναλωνόταν σε ελάχιστες μικροαλλαγές- στην τελευταία συνέλευση είδαμε ότι έγινε αμέσως αποδεκτή από την Κοσμητεία η οποία τόσο καιρό απαξίωνε τον λόγο του συλλόγου και των φοιτητών, και “κατέγραφε” τα αιτήματα τους. Γεγονός που όπως φάνηκε και πέρυσι με τον αγώνα για το όριο δήλωσης στον οποίο αντιτάχθηκε δεν είναι τυχαίο, αλλά προκύπτει από την πολιτική τους συμφωνία με την Κοσμητεία πάνω σε βασικά ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπως η εξειδίκευση, εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, είσοδος εργολαβιών, βαθύτερη σύνδεση πανεπιστημίου-επιχειρήσεων κτλ. Η στάση αυτή δε μας εκπλήσσει αφού η δύναμη αυτή είναι χρόνια τώρα φορέας των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και εκπροσωπεί όλη τη σαπίλα του συστήματος στα πανεπιστήμια.
Σε αυτό το σημείο προκύπτει εύλογα το ερώτημα αν ο αγώνας για το πρόγραμμα σπουδών πήγε στράφι μετά την επικράτηση της ΔΑΠ στην τελευταία συνέλευση. Η απάντηση συνάδελφοι είναι πως μέσα από τον αγώνα ο σύλλογός μας μόνο κερδισμένος βγήκε. Κατάφερε να ξεφύγει από την αδράνεια του προηγούμενου διαστήματος, πίστεψε στις δυνάμεις του και πράγματι έβγαλε μια σειρά γενικών συνελεύσεων δείχνοντας ότι οι φοιτητές είναι εδώ και απαντούν σε οποιαδήποτε επίθεση τους πλήττει. Φάνηκε πως μπορούμε να κάνουμε το φοιτητικό μας σύλλογο «σπίτι» μας και να παλεύουμε μέσω αυτού. Ο αγώνας αυτός είναι κομμάτι ενός συνολικότερου αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποβάθμιση των σπουδών μας, του αγώνα ενάντια στη μαύρη εργασιακή προοπτική που μας ετοιμάζουν και οφείλουμε να προετοιμαστούμε και να σταθούμε όρθιοι μπροστά στις κρίσιμες μάχες με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπη η γενιά μας. Θα εξαρτηθεί από εμάς και μόνο εμάς το αν θα τους αφήσουμε να μας πάρουν τις ζωές αν θα απογοητευτούμε αν θα επιλέξουμε τον ατομικό και μοναχικό δρόμο ή αν θα παλέψουμε ενάντια στην μαύρη προοπτική που μας ετοιμάζουν. Γι αυτό το λόγο πρέπει το κομμάτι του συλλόγου που πάλεψε και το ρεύμα αμφισβήτησης που δημιουργήθηκε όλον αυτόν τον καιρό στη σχολή μας να εκφραστεί και στη μάχη των εκλογών και να παραγκωνίσει τις καθεστωτικές δυνάμεις, όπως της ΔΑΠ, οι οποίες πάντα θα είναι απέναντι στους αγώνες που θα δίνουμε και ενάντια στα συμφέροντά μας, τα συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου