Πέρασαν μόλις 4 μήνες από τότε που ο φοιτητικός μας σύλλογος έπαιρνε αγωνιστικές αποφάσεις και με μαζικές συνελεύσεις αποφάσιζε την καταδίκη του νέου νόμου για την παιδεία τόσο σε επίπεδο διατάξεων όσο και στο σύνολό του. Ωστόσο, αν και αυτό το διάστημα είναι πολύ μικρό, η κατάσταση του συλλόγου φαίνεται διαφοροποιημένη, αφού όχι μόνο δεν είναι σε τροχιά κινητοποιήσεων, αλλά ακόμη και το κεκτημένο του διαλόγου φαίνεται να αμφισβητείται…
Και εδώ προκύπτει ο εξής προβληματισμός… Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό και εν τέλει ποιος επιθυμεί να γίνονται γενικές συνελεύσεις και ποιος όχι…
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, για εμάς, έχουν οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ κυρίως γιατί επιδιώκουν την αποπολιτικοποίηση του κόσμου και τον στρέφουν στον ατομικό δρόμο. Πιο συγκεκριμένα, ανέκαθεν οι δύο αυτές παρατάξεις παρουσίαζαν τις προτάσεις τους ως μέσο για την υπεράσπιση των φοιτητικών αναγκών, ενώ την ίδια στιγμή ουδέποτε μπήκαν στη διαδικασία να εμπλέξουν πιο μαζικά και δυναμικά το σύλλογο στην υπεράσπιση των υλικών συμφερόντων του.
· Πόσο συχνά ΔΑΠ-ΠΑΣΠ καλεί τον κόσμο σε συνέλευση?
· Πόσο συχνά αναφέρονται στο μέλλον μας ως νέοι εργαζόμενοι και στην διαρκώς αυξανόμενη ανεργία στους μηχανικούς?
· Πόσο συχνά ΔΑΠ-ΠΑΣΠ αποπροσανατολίζουν τον κόσμο του συλλόγου λέγοντας από πολύ νωρίς ότι η διαδικασία της συνέλευσης δεν θα βγει και τον καλούν για καφέ?
· Πόσο συχνά συζητούν για τα καθημερινά προβλήματα που μας απασχολούν και ποια η τοποθέτησή τους για το κόψιμο συγγραμμάτων και φωτοτυπιών, το κλείσιμο των εστιών και την υποχρηματοδότηση?
Εν τέλει βλέπουν σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα στα πανεπιστήμια που μας επιβάλλεται την οριστική διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας?
Η άποψή μας είναι ότι δεν εθελοτυφλούν αλλά στρώνουν το καλύτερο χαλί για την υλοποίηση της διάλυσης αυτής, ακριβώς γιατί αυτό το μοντέλο πανεπιστημίου οραματίζονται χρόνια. Ένα μοντέλο πανεπιστημίων που οι σύλλογοι θα είναι αποκομμένοι από την κοινωνία και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όχι από συλλογικές διαδικασίες αλλά στους διαδρόμους των υπουργείων και στα γραφεία των καριεριστών, επίδοξων κομματικών στελεχών και μεγαλοκαθηγητάδων-πρυτάνεων με τη μορφή πελατειακών σχέσεων και μικροπολιτικών πρακτικών.
Ενδεικτική της πολιτικής τους είναι η στάση τους εν όψει της εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης. Επίτηδες επιλέγουν την αποσιώπηση, εκμεταλλευόμενοι και την αδράνεια στην οποία εκ των πραγμάτων πέφτει ο σύλλογος όσο πλησιάζει η εξεταστική, για να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα η μεταρρύθμιση. Τόσο γρήγορα ξέχασαν την «κριτική» τους στο νέο Νόμο, κριτική που εν τέλει έμεινε απλά σε μια άρνηση, δεν προχώρησε σε σχεδιασμό για το μπλοκάρισμά του και ίσα ίσα που έγινε για να κερδίσει κάτι από το ρεύμα δυσαρέσκειας?
Βέβαια για την κατάσταση του συλλόγου δεν μπορούμε να κατηγορούμε μόνο τις παρατάξεις αυτές. Έχει καλλιεργηθεί έντονα στον κόσμο της σχολής η λογική της ανάθεσης και της αποχής. Λογικές που τροφοδοτούνται από τη γενική απογοήτευση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και οδηγεί αναπόφευκτα στον επιβιωτισμό, διότι ο κόσμος πιστεύει ότι δεν μπορεί να πετύχει νίκες που να επηρεάσουν το πολιτικό σκηνικό. Η «εύκολη» λύση είναι να στραφεί στον ατομικό δρόμο σε συνδυασμό και με την αυξανόμενη εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών.
Επίσης ας μην γελιόμαστε, η ίδια η διαδικασία της γενικής συνέλευσης έχει κάποιες προβληματικές, που δεν την κάνουν ελκυστική στον κόσμο.
Ωστόσο εμείς πιστεύουμε ότι οι Γεν. Συνελεύσεις είναι εκείνο το όργανο που δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να εκφραστούν ενιαία και ακριβώς επειδή μέσα σε αυτή καταγράφονται όλες οι απόψεις είναι το πιο κατάλληλο μέσο προκειμένου η φωνή των φοιτητών να ακουστεί και να ασκήσει την κατάλληλη πίεση για την προάσπιση των συμφερόντων μας. Θεωρούμε ότι η συνέλευση δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τη δράση των παρατάξεων, αλλά να εμπλουτίζεται ως διαδικασία με πλούσιο πολιτικό διάλογο που θα απορρέει από τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων πλειοψηφικών κομματιών. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, πιστεύουμε ότι οι όποιες προβληματικές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με την αποχή από τη διαδικασία των συνελεύσεων, αλλά αντίθετα με την ενεργή συμμετοχή σε αυτές.
Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη συγκυρία είναι απαραίτητο οι φοιτητικοί σύλλογοι να βγουν δυναμικά και να αποφασίσουν για τη στάση τους αλλά και τη δράση τους, εν όψει της εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης- του πυλώνα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης- εκλογή που σημαίνει την απαρχή της εφαρμογής του νέου Νόμου και μετατροπής των ιδρυμάτων σε κολλέγια τύπου εξωτερικού.
Στη βάση όλων των παραπάνω και αποτιμώντας την κατάσταση του συλλόγου τους τελευταίους μήνες, η απουσία διαλόγου- Γεν. Συνελεύσεων μόνο πίσω μας έχει πάει σ αυτά που καταφέραμε να κατακτήσουμε το Σεπτέμβρη καθώς έχει φέρει την εφαρμογή του Νόμου προ των πυλών. Ωστόσο θεωρούμε ότι ποτέ δεν είναι αργά… Όταν η επίθεση τόσο στην παιδεία όσο και στην εργασία είναι ολομέτωπη και αφορά το σύνολο της κοινωνίας, τότε ακόμα κι αν οι συλλογικοί μας αγώνες δεν είναι πάντα νικηφόροι είναι σίγουρο ότι η λογική του ατομικού δρόμου θα μας οδηγήσει σίγουρα στην ήττα, να γίνει η γενιά μας η «χαμένη γενιά». Ας μην ξεχνάμε αυτά που καταφέραμε το Σεπτέμβρη, όπου παρά τις αντίξοες συνθήκες (ήδη ψηφισμένος νόμος, έναρξη επαναληπτικής εξεταστικής) οι φοιτητές βγήκαν με τις κινητοποιήσεις τους στο προσκήνιο και κατάφεραν να μπλοκάρουν προσωρινά την εφαρμογή του (η καθυστέρηση ορισμού εφορευτικών επιτροπών και η συνεχής μετακίνηση της ημερομηνίας εκλογής των Συμβουλίων είναι αποτέλεσμα των πιέσεων αυτών). Εξάλλου όταν μιλάμε για μιας κομβικής σημασίας μεταρρύθμιση (Νόμος Διαμαντοπούλου) πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι η μάχη είναι διαρκής και τα όποια νικηφόρα αποτελέσματα δεν είναι πάντα άμεσα και τρανταχτά!
· Ποτέ κανένας ατομικός δρόμος δεν οδήγησε στη νίκη!
· Οι σημαίες των συλλογικών μας αγώνων ν’ ανεμίσουν ξανά!
Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση - ε.α.α.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου