ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ... ...ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές πραγματοποιούνται σε μία κρίσιμη πολιτική περίοδο. Γίνονται στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μίας κρίσης που έχει αρχίσει να γίνεται εμφανής σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Τα στρατόπεδα έχουν στηθεί: Από τη μία, η κυβέρνηση και το κεφάλαιο εξαπολύουν συνεχώς νέες επιθέσεις στα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας προσπαθώντας να φορτώσουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες τους. Από την άλλη, οι κοινωνικοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και κυρίως ο εκρηκτικός Δεκέμβρης φέρνουν στην επιφάνεια την κοινωνική οργή που καιρό τώρα υπέβοσκε εξαιτίας της εντεινόμενης εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της καταστολής…. Σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο δεν πρέπει οι φοιτητικές εκλογές να γίνουν ένα πανηγυράκι μεταξύ των παρατάξεων. Η επόμενη μέρα των εκλογών δεν πρέπει να είναι η μέρα που η κυβέρνηση της ΝΔ θα επικαλείται περήφανη την ψήφο της σπουδάζουσας νεολαίας για να υπερασπιστεί την πολιτική της. Η επόμενη μέρα των εκλογών δεν πρέπει να είναι ούτε η μέρα που θα βρεθεί ενισχυμένη η αυριανή (και τόσο όμοια) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, οι φοιτητικές εκλογές πρέπει να είναι μια πολιτική διαδικασία μέσω της οποίας θα σταλεί ένα μήνυμα καταδίκης απέναντι σε αυτούς που καθημερινά επιτίθενται στα δικαιώματα μας, που επιχειρούν να ευτελίσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο και να το μετατρέψουν σε ιδιωτικό, που σπρώχνουν χιλιάδες στην ανεργία ή την «ελαστασφάλεια», που ουσιαστικά καταργούν το δικαίωμά μας να διαδηλώνουμε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα, που φτάνουν ακόμα και να δολοφονήσουν εν ψυχρώ ένα μαθητή….

Η καταγγελία ωστόσο, είναι απαραίτητη αλλά δεν είναι και αρκετή. Το πολιτικό στίγμα που θα έπρεπε να δώσουν οι φοιτητικές εκλογές είναι αυτό της διάθεσης για ρήξη και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Κάτι τέτοιο δε μπορεί να εκφραστεί μέσα από τη στήριξη των παρατάξεων της επίσημης Αριστεράς (ΠΚΣ, ΑΡΕΝ). Η πρώτη, αποτελεί την Αριστερά της διαμαρτυρίας, που δε μπορεί να δώσει διέξοδο μέσα από μαζικούς κοινωνικούς αγώνες, που κρατά εχθρική στάση απέναντι σε κάθε αγωνιστικό ξέσπασμα που δεν ελέγχει (Δεκέμβρης, φοιτητικές κινητοποιήσεις τριών τελευταίων χρόνων) και που εν τέλει προβάλλει ως μοναδική λύση την εκλογική της ενδυνάμωση και την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Η δεύτερη, είναι η Αριστερά που «πατά σε δύο βάρκες»…. Αφενός υποστηρίζει τους αγώνες και τα κινήματα και αφετέρου παρουσιάζεται σαν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αυτών, σαν υπεύθυνος εγγυητής των εξάρσεων και των υφέσεών τους. Η αριστερά που καταθέτει στη Βουλή έναν αντι-νόμο πλαίσιο, η αριστερά που με την ψηφοθηρική λογική της δεν διστάζει να στηρίξει πτυχές του ν.πλαίσιο που ακούγονται θελκτικές στα αυτιά των φοιτητών (καθολική ψηφοφορία), η αριστερά που προτείνει «ψήφο στα 16» την ώρα που οι μαθητές βγαίνουν στο δρόμο εξοργισμένοι, η αριστερά που συζητά τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και συντάσσεται με την ηγεσία της ΓΣΕΕ ακυρώνοντας ή μισό-πραγματοποιώντας απεργιακές πορείες (όπως φέτος στις 10 Δεκέμβρη και στην Πρωτομαγιά), είναι μια αριστερά ενσωματώσιμη. Μια αριστερά που τρέφει αυταπάτες για μια πιο ¨ανθρώπινη¨ διαχείριση ενός βάρβαρου συστήματος.

Με ποια Αριστερά είμαστε λοιπόν?

Η ΕΑΑΚ αποτελεί την αντίρροπη δύναμη στο δίδυμο ΔΑΠ-ΠΑΣΠ μέσα στα πανεπιστήμια τόσο από άποψη πολιτικού λόγου όσο και από άποψη πρακτικών. Η ΕΑΑΚ είναι αυτή που προτάσσει τον αγώνα διαρκείας ως μοναδική απάντηση στο νόμο-πλαίσιο, τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό, τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων και την αναγνώριση των ΚΕΣ, την εντεινόμενη επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου. Η ΕΑΑΚ είναι αυτή που θέτει το ζήτημα της ανατροπής των παραπάνω νόμων αλλά και έρχεται συνολικά σε ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ. Παλεύει για ένα φοιτητικό κίνημα που θα αναπτύσσεται μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με όλη την εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις. Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα έχει το πολιτικό περιεχόμενο που το καθιστά επικίνδυνο και που θα ενώνει τη νεολαία με βάση την εργασιακή της προοπτική κόντρα στις συντεχνιακές λογικές και τους διαχωρισμούς (απόφοιτοι ¨πολλών ταχυτήτων¨) που της έχουν επιβάλει. Παράλληλα η ΕΑΑΚ είναι αυτή που δίνει καθημερινά τη μάχη μέσα στις σχολές, τις Συγκλήτους και τα τμήματα των καθηγητών για να μπλοκάρει την οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής της αντι-εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης (λίστες συγγραμμάτων, τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα, χάσιμο εξεταστικών, πρυτανικές εκλογές, αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών…) και που υπερασπίζεται τα κεκτημένα του κινήματος στην πράξη. Είναι η ΕΑΑΚ αυτή που με κάθε τρόπο προασπίζεται το άσυλο ως εφαλτήριο αγώνων την ίδια στιγμή που αυτό έχει στοχοποιηθεί πλήρως σε μια κατεύθυνση καταπάτησης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, στα πλαίσια της εντεινόμενης καταστολής.

Στήριξη της ΕΑΑΚ σημαίνει ενίσχυση των αγώνων της επόμενης μέρας για ένα ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό φοιτητικό κίνημα που θα μπορεί να πετυχαίνει νίκες. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη του Δεκέμβρη των αντικυβερνητικών αγώνων και στις παρακαταθήκες που αυτός αφήνει για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Ψήφο όχι στους αγώνες-ενθύμια αλλά στην προοπτική τους στο σήμερα.

Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ενίσχυση της ριζοσπαστικής , αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις μεγάλες κοινωνικές μάχες που έρχονται . Εκείνης της αριστεράς που δεν τρέφει διαχειριστικές αυταπάτες. Που βλέπει ότι η διέξοδος βρίσκεται μέσα από την μαζική πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας και τη σύγκρουση με το σύνολο της κυρίαρχης πολιτικής. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη της αριστεράς που προτάσσει το να πέσει η κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής ,και απαιτεί να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ψήφος στην Αριστερά που έρχεται σε ρήξη με το σημερινό καταστροφικό σύστημα εκμετάλλευσης και η οποία μαθαίνοντας από τους αγώνες του παρελθόντος, αναζητά τις δυνατότητες του μέλλοντος χαράσσοντας τους δρόμους για τις επαναστάσεις της νέας εποχής…